روزگارم از ازل با عشق و هجر آمیخته
سرگذشتم تــــا ابد بر مشق غم پی ریخته
دل بــــه هــــرکس داده ام دل را ربــــود
دل شکست و خـــــانه ام ویــــران نمـــود
هـــــرکسی از بـهر خـــود شد یـــــار من
کــــس نـــشد از عمــــق دل دمســـاز من
هـــر کسی انــــدر پــی ســــود و زیـــان
بــــــا دل غمگین مــــن ، شــــد همـزبان
عمر خــود ، بــا شوق و ذوق در راه یار
طــــی نمــــودم حاصلش شـــد کار و بار
عــاشق صادق ندیدم جز ائمه ، جز خــدا
عارف و سالک ندیدم عــاشق عشق الــه
بر خدا کردم توکل ، منتظر بــر لطف او
آن توکل هم ، همه از جــانب الــطاف او
حـــاصل لطف خــــــدا شـــد صـــبر من
صبر مــــن هم حاصلش شـــد نـــذر من
نــــذر مــن تنهـــا تــــوئی ای مهـربــان
عـشــق مــن تــنهــــا خــــدای جـــاودان
گـــر که تــــو بــــاشی کـــنیز کـــوی او
عشق مـــن گـــردی ز حـــب و سوی او
هـدیه ی زیبــــای حـــق بـــر ایــن دلـــم
پـــوشش و دیبــــای او بــــر ایـــن تـــنم
عـــمر خــــود طی کـرده ام در حسرتت
صـــبح خــــود طـی کرده ام در بسترت
بی دل کــــوی ات شــــدم بــــــا لطف او
مست ابــــــرویت شــــدم بـــا دســت او
بیدل - 4-1-88
یک چشم پر بهانه هر شب شود پـر از آب
از دوری رخ تــو چشمم شده چـــو گرداب
میبیچد و به رقص است در آرزوی دیــدار
میسوزد و بساز است تا وصل کوی دلـدار
شهدی ز آن لــــب تـــو زنــده کند دلـــم را
شمعی ز محفـــل تـــو روشن کند شــبم را
رمــــزی ز راز قلــبم نجــوا کنــم به قلبت
شـــرحی ز سّر دردم نجـــوا کنم به دستت
خون شد دلم ز هجران اما بگو چه چاره؟
جان شد به لب ز حرمان، اما نداره چاره!
سنگـــینی کلامت مـــا را بـــه آرزو کشت
سنگـــینی سلامت جــان را ز آبــرو کشت
هر شب ز حسرت تو جان میدهم ، ندیدی!
هر دم ز دوری تو جان می رود ، ندیدی!
دل بردی از دل من ، رویت به ما نهان شد
جـان بردی از بر من،مویه به دل فغان شد
بیدل دگـر بمـــیرد از هجـــر و از فــــراقت
بی سر ز پا فتــاده ، از زجــر و از فـراقت
یکی بود یکی نبود
غیر خدا هیچکی نبود
اما خدا با صفا بود
اما خدا با وفا بود
غیر خودش را آفرید
لطف خدا به ما رسید
یک دل بود و یه بیدل
دلش بود و یه بیدل
بیدل دیگه دل نداره
دلش شده مال کسی
قرار و آروم نداره
آخه دلش برده کسی
کسی که خیلی ناز داره
نازش اما خرید داره
کسی که خیلی راز داره
رازش را هیچکس نداره
راز دلش یک هم صداست
یک همصدا که بی صداست
یک همنفس که آشناست
یک آشنا که بی ریاست
هیچکسی رازش ندونه
اما خدا خوب میدونه
خدای ما مهربونه
خدای ما هم زبونه
بیدل یه آرزو داره
به لطف حق امید داره
خدا بهش هدیه بده
نازدونه شو بهش بده
اکه خدا لطف بکنه
نازدونه رو کامل بده
بیدل دیگه غم نداره
بیدل دیگه کم نداره
در سفـــــر عشق و دل همسفرم بــــوده ای
در سفـــــر معـــــنوی همــــنفسم بـــوده ای
در ره عشق رضــــا ، قبله ی حــــاجات ما
یــــار دلــــم گشته ای ، زائـــر مـــولا رضا
سفر بهـانه ای بود ، اصل رضــــــای رضا
مهر ستـــــاره ای بود ، عشق فقط شد خدا
بــــا دل من بوده ای ، هدیه به دل بوده ای
شکر خــــــدا لطف حق ، بر دل ما بوده ای
هرچه بشد بین مـــا ، لطف خدا بود و بس
مـــهر دلـــم بـــا دلت ، گفت خدا بود و بس
نام تو بر لوح دل حک شده از سمت اوست
یاد تو در سینه ام ، همه فقط دست اوست
بـــوی تو در لا له زار ، مست کند لاله را
گیسوی تو چون شفق ، شـانه کند ژاله را
بوسه ی تـــو بر لبم مــــــهر دل عاشقست
بوسه ی مــن بر لبت شـــــعر دل شایقست
بیـدل تـــــــو گشته ام بـــــا دل تــــو آشنـــا
همـــدل مـــن گشته ای از سر لطف خـــدا
بیدل
مجمع خوبی و لطف است عــذار چـــو مهش
لیکنش مـهر و وفــــــــا نیست خـــدایا بدهش
دلبرم شاهد و طفــل است و به بـــازی روزی
بکشد زارم و در شــــــــرع نبــــــاشد گنــهش
مــن همــــان بـــه که از او نیک نگه دارم دل
که بـــد و نیک ندیده است و نـــــدارد نگهش
بــــوی شیـــر از لب همچون شکرش می آید
گر چه خــون می چکد از شیوه چشم سیهش
چــــــارده ســـاله بتی چـــــابک شیرین دارم
که به جان حلقه به گوش است مه چاردهش
از پــــی آن گل نـــورسته دل مـــا یـــــــــارب
خود کجـــــا شد که ندیدیم در این چند گهش
یـــــار دلــــــدار من ار قلب بـدین سان شکند
ببرد زود به جـــانداری خــــــود پــــادشهش
جان به شکرانه کنم صرف گــــر آن دانه در
صدف سینه حــــــافظ بـــــــــــــود آرامگهش
حیرت نمی کنم، آمدند، سایه های غریب آمدند از جنس دلتنگی و اندوه ، غربت و تنهایی ، و این من بودم که نگریختم، ایستادم اما گم شدم.
در آن جای خلوت وسط نیستی، گفته بودی هستم نگریستم، نگریستم و بازهم نگریستم اما چیزی نبود آنجا جز من و تنهایی ام کسی نبود. بر خود لرزیدم سرمایی سخت همچو زمستان تمام وجودم را در بر گرفت.
اندوه بود و اندوه، ابرهای دلم دیگر توان باریدن نداشتند سرما بر تمام وجودم غلبه کرد فرشته ها رفته بودند و من یخ زدم.
ماه چشمهایش رابسته و دیگر نمی نگرد. من همه ی ترس شدم دیگر فریادی نبود دیگر آبی نبود دیگر عطشی نبود شراره ها و شعله ها سرد شدند و حتی خاکستر ها هم یخ زدند گل ها پژمردند و شاید دیگر منی نبود.
شکستم یخ زدم و آوار شدم.
سلام ...
میدونی دلم هوای دیدنت را رو داره؟
میدونی مست نگاهت مونده ام؟
میدونی دست به دعا برداشته ام؟
میدونی با یک نگاه دل میبری ؟
میدونی برق چشات کشته منو ؟
میدونی شوق صفات کشته من ؟
میدونی تنها رفیق فقط توئی؟
میدونی دلم برات تنگه عزیز؟
میدونی مرده ی اون اخم توام؟
میدونی زنده به اون خنده ی توام ؟
میدونی بخوای و نخوای مال منی؟
میدونی بخوای و نخوای مال توام ؟
میدونی اسیر اون دست توام؟
میدونی امیر این قلب منی؟
میدونی مرهم این زخم منی؟
میدونی محرم این دل منی؟
میدونی سبز تر از سبز منی؟
میدونی آبی تر از آسمونی ؟
میدونی عشق خدایی یعنی چی؟
میدونی عشق منی ، شوق منی؟
میدونی فقط توئی راز دلم ؟
میدونی فقط منم ساز دلت ؟
میدونم الان میگی (فانتزیه) !
میدونم (چی میگی! ) الان تو ذهنته !
میدونم الان میخوای منو بزنی !
اما بدون همه و همش واقعیته !
یا علی 
