مجمع خوبی و لطف است عــذار چـــو مهش
لیکنش مـهر و وفــــــــا نیست خـــدایا بدهش
دلبرم شاهد و طفــل است و به بـــازی روزی
بکشد زارم و در شــــــــرع نبــــــاشد گنــهش
مــن همــــان بـــه که از او نیک نگه دارم دل
که بـــد و نیک ندیده است و نـــــدارد نگهش
بــــوی شیـــر از لب همچون شکرش می آید
گر چه خــون می چکد از شیوه چشم سیهش
چــــــارده ســـاله بتی چـــــابک شیرین دارم
که به جان حلقه به گوش است مه چاردهش
از پــــی آن گل نـــورسته دل مـــا یـــــــــارب
خود کجـــــا شد که ندیدیم در این چند گهش
یـــــار دلــــــدار من ار قلب بـدین سان شکند
ببرد زود به جـــانداری خــــــود پــــادشهش
جان به شکرانه کنم صرف گــــر آن دانه در
صدف سینه حــــــافظ بـــــــــــــود آرامگهش
